எத்தியோப்பியாவின் தெற்குப் பகுதியிலுள்ள, யுனெஸ்கோ உலக பாரம்பரியத் தளமாக (UNESCO World Heritage Site) அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஓமோ பள்ளத்தாக்கில் வாழும் ஒரு சிறிய பழங்குடிச் சமூகமே காரோ (Karo) பழங்குடியினர். இந்தச் சமூகம், மக்கள் தொகையில் மிகச்சிறியது (தற்போது சுமார் 1,500 முதல் 2,000 நபர்கள் மட்டுமே) என்றாலும், அவர்கள் தங்கள் தனித்துவமான கலாச்சாரம், உடல் ஓவிய அழகு மரபுகள் மற்றும் பாரம்பரியங்களால் உலகளவில் புகழ்பெற்றவர்கள். இவர்கள் இப்பகுதியில் உள்ள மிகச்சிறிய இனக்குழுக்களில் ஒன்றாகும்.
வரலாறு
இன்றைய எத்தியோப்பியாவின் தெற்குப் பகுதியில், குறிப்பாக ஓமோ நதிக்கரையில், பல நூற்றாண்டுகளாக வாழ்ந்து வந்த ஒரு பழங்குடி இனக்குழுவாகிய இவர்கள், குஷைத் (Cushitic) இனங்களோடு தொடர்புடையவர்களாக இருக்கலாம் என மொழியியல் மற்றும் கலாச்சார ஆய்வுகள் கூறுகின்றன.
வேளாண்மை மற்றும் வாழ்க்கை முறை
இந்த பழங்குடியினர், அத்தியாவசிய வாழ்க்கை முறை மற்றும் பசுமை நிலங்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட விவசாயம் மூலம் தங்கள் வாழ்க்கையை நடத்துகின்றனர். முறையான நீர்ப்பாசன வசதிகள் இன்றி, ஓமோ நதியின் வருடாந்திர வெள்ளப்பெருக்கினால் கிடைக்கும் வண்டல் மண்ணையும், மழைக்காலத்தையும் நம்பி அவர்கள் சோளம், சாமை (Sorghum), மற்றும் பீன்ஸ் போன்ற உணவுப் பயிர்களை வளர்த்து வருகின்றனர். இந்த “வெள்ளப் பெருக்குப் பின்னடைவு விவசாய முறை” (flood-recession agriculture) இவர்களின் வாழ்வாதாரத்திற்கு முதுகெலும்பாக உள்ளது.
கலாச்சாரப் பரிணாமம்
இம்மக்கள், காலப்போக்கில் அருகிலுள்ள ஹமர் (Hamar), பன்னா (Banna), மற்றும் அரி (Ari) போன்ற பழங்குடியினருடன் கலாச்சாரப் பரிமாற்றத்தில் ஈடுபட்டனர். பல வழிகளில், இவர்கள் முடி அலங்காரம், உடல் ஓவியம், மற்றும் அழகிற்காக உடலில் கீறல்களை உருவாக்கும் மரபு (scarification) போன்ற கலாச்சார அம்சங்களைப் பகிர்ந்துகொண்டனர்.
இவர்கள் பயன்படுத்தும் மொழியானது, ஆப்பிரிக்க-ஆசிய மொழிக் குடும்பத்தின் ஒரு தனித்துவமான கிளையான ஒமோடிக் (Omotic) மொழிக்குடும்பத்தைச் சேர்ந்தது. இதற்கு எழுத்து வடிவம் கிடையாது. இது, நம்மால் அறியப்படும் பெரும்பாலான மொழிகளுக்குப் புறம்பான ஒரு தனி மொழிக்குடும்பம் என்பதில் ஐயமில்லை.
ஆரம்பகால சமூக அமைப்பு
ஐரோப்பியர் இந்தப் பகுதியில் வந்ததற்கு முன், காரோ மக்கள் சிறிய, தற்காப்பு மிக்க சமூகமாக இருந்தனர். இவர்களுக்கே உரிய நிலங்களைப் பராமரித்து, குடும்ப அடிப்படையில் வாழ்ந்தனர். சிறிய விலங்குகளை வேட்டையாடுவது, பண்டமாற்று வர்த்தகம் போன்றவை நடத்தி வந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.
இம்மக்கள் ஒரு பெரிய அரசியல் அமைப்பின் கீழ் ஒருங்கிணைக்கப்படவில்லை. ஆனாலும், பெரியவர்கள் மற்றும் அனுபவம் வாய்ந்த மூத்தோர்களைக் கொண்ட “மூத்தோர் சபை” (Council of Elders) சமூக முடிவுகளை எடுத்தது. சமுதாயத்தில் முக்கிய நிகழ்வுகளான:
திருமணங்கள், முதிர்ச்சி விழாக்கள், பசு பரிமாற்றம், மற்றும் மரணம் தொடர்பான சடங்குகள் ஆகியவை அனைத்தும் சாதாரண மக்களின் ஒத்துழைப்புடனேயே நடக்கும்.
காலனித்துவ மற்றும் நவீன காலத் தாக்கம்
19ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் இங்கிலாந்து மற்றும் இத்தாலியர்களின் காலனித்துவ ஆட்சிக்காலத்தில், காரோ மக்கள் நேரடியாக ஆளப்படவில்லை. இருப்பினும், அவ்வப்போது அவர்களின் நிலங்களைச் சுரண்டும் முயற்சிகள் நடந்தன. இம்மக்கள் மிகச் சிறிய எண்ணிக்கையிலுள்ளவர்களாக இருப்பதால், அவர்களது குரல் மற்றும் உரிமை மறுக்கப்பட்ட நிலை ஏற்பட்டது.
இதன் காரணமாக 20ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், எத்தியோப்பிய அரசாங்கம் மற்றும் மானிடவியல் ஆய்வாளர்கள் ஓமோ பள்ளத்தாக்கை ஆராயத் தொடங்கினார்கள். இதனால், காரோ மக்கள் உலகளவில் சிறிது அறியப்படத் தொடங்கினர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
சமூகக் கட்டமைப்பு
குடும்ப அமைப்பு (Family System):
இச்சமூகங்கள், மரம் மற்றும் புற்களால் வேயப்பட்ட சிறிய கிராமங்களாக அமைந்துள்ளன. ஒவ்வொரு கிராமமும் 10–20 குடிசைகள் கொண்டதாக இருக்கும். இம்மக்கள் பொதுவாக தந்தை மையக் குடும்ப அமைப்பை (Patriarchal system) பின்பற்றுகிறார்கள். ஒரு குடும்பத் தலைவன்தான் வீட்டின் முடிவுகளை எடுக்கிறான்.
பல மனைவிகள் கலாச்சாரம் சில பகுதிகளில் காணப்படுகிறது, ஆனால் இது கட்டாயமல்ல. மக்கள் பல தலைமுறைகளாக ஒரே குடிசையில் வாழ்கிறார்கள், இதனால் அவர்களிடம் கூட்டுக்குடும்பம் செழிக்கிறது.
கிளான் மற்றும் உறவுமுறை (Clan & Kinship):
சமூகத்தில் காரோ மக்கள் “கிளான்” (Clan) என்ற குலப்பிரிவுகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளனர். ஒவ்வொரு கிளானும் ஒரு பொதுவான மூதாதையரிடமிருந்து தோன்றியதாகக் கருதப்படுகிறது.
ஒரே கிளானைச் சேர்ந்தவர்கள் ஒருவரையொருவர் திருமணம் செய்துகொள்ளக்கூடாது—இது மீற முடியாத மரபு விதியாகும். கிளான் உறுப்பினர்கள் ஒருவருக்கொருவர் பாதுகாப்பும் ஆதரவும் அளிக்க வேண்டும் என்பது எழுதப்படாத ஒப்பந்தமாக இருக்கிறது.
தலைமை மற்றும் அதிகாரம் (Leadership & Authority):
“மூத்தோர் சபை” (Elders) தான் சமூகத்தை வழிநடத்துகிறது. ஒரு தலைவரைத் தேர்ந்தெடுக்கும்போது அவரது அறிவு, அனுபவம், மற்றும் நியாய உணர்வு போன்றவை முக்கியமாகக் கருதப்படுகின்றன. ஒவ்வொரு கிளானும் தங்களுக்கென ஒரு மூத்த பிரதிநிதியைக் கொண்டிருக்கிறது.
வயது அடிப்படையிலான பங்கீடு (Age Set System):
இப்பழங்குடியினரிடையே, வயது அடிப்படையில் சமூகப் பொறுப்புகள் ஒதுக்கப்படுகின்றன. சிறுவர்கள், இளம் வீரர்கள், மற்றும் மூத்தவர்கள் எனப் பல வயது அடுக்குகள் உள்ளன.
“மொரான்” (Moran) என்ற இளம் வீரர்கள் குழு ஒரு முக்கிய சமூகப் பங்கு வகிக்கிறது. இவர்கள் சமூகத்தைப் பாதுகாக்கவும், வேட்டையாடவும், மற்றும் “காளை தாண்டும் விழா” (Bull Jumping Ceremony) போன்ற முக்கிய மரபுகளைக் கடைப்பிடிக்கவும் பயிற்சி பெறுகிறார்கள்.
மகளிர் நிலை (Status of Women):
இச்சமுதாயத்தில் பெண்கள் விவசாயம், குழந்தை பராமரிப்பு, மற்றும் வீட்டு வேலைகள் போன்றவற்றில் முக்கியப் பங்காற்றுகிறார்கள்.
பெண்கள் நேரடியாகத் தலைமை முடிவுகளில் பங்கேற்க மாட்டார்கள் என்றாலும், குடும்பத்தில் அவர்களது ஆலோசனைகளுக்கு மதிப்பு உள்ளது. திருமணமான பிறகு பெண் தனது கணவனின் கிளானுக்கே சொந்தமானவராகக் கருதப்படுகிறாள்.
திருமண மரபுகள் (Marriage Customs):
திருமணம் என்பது ஒரு சமூக ஒப்பந்தமாகவே கருதப்படுகிறது. “மணப்பரிசு” (bride price) என்ற பெயரில் மணமகன் தரப்பிலிருந்து மணமகள் குடும்பத்திற்கு மாடுகள் (சராசரியாக 20 முதல் 40 மாடுகள்), ஆடுகள் மற்றும் சில சமயங்களில் ஒரு துப்பாக்கி போன்றவை வழங்கப்படுகின்றன. திருமணத்திற்குப் பிறகு பெண் கணவனின் வீட்டிற்குச் செல்வது வழக்கம்.
பாரம்பரிய நீதிமுறை
இந்த சமூகத்தில் அவ்வப்போது எழும் பிரச்சனைகளை மூத்தோர் குழு தீர்த்து வைக்கும். இது ஒரு வகையான பாரம்பரிய நீதிமன்றம் போலவே செயல்படுகிறது. சிறு குற்றங்களுக்கு சமூகப் பரிகாரம் வழங்கப்படும்; பெரிய குற்றங்களுக்குச் சமூகத்திலிருந்து தற்காலிகமாக ஒதுக்கிவைத்தல் போன்ற தண்டனைகள் வழங்கப்படும்.
உடை மற்றும் அலங்காரம்
ஆண்கள்:
காரோ ஆண்கள் மிகவும் எளிமையான உடைகளை அணிகிறார்கள். பெரும்பாலான ஆண்கள் தங்களது இடுப்பில் மட்டும் ஒரு துணியை (loincloth) அணிந்து, மேல் உடலானது முழுமையாகத் தெரியும்படி விடுகிறார்கள். வேளாண்மை அல்லது வேட்டை போன்ற கடினமான வேலைகளைச் செய்யும்போது துணி மற்றும் தோல் துண்டுகள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. பண்டிகை நாட்களில், கோழி இறகுகள் மற்றும் வன விலங்குகளின் தோல்களில் செய்யப்பட்ட அலங்காரங்களைக் கூட அணிகிறார்கள்.
பெண்கள்:
பெண்கள், விலங்குகளின் தோலினால் செய்யப்பட்டு, மணிகளால் அலங்கரிக்கப்பட்ட உடைகளை அணிகிறார்கள். இடுப்பிலிருந்து முழங்கால்வரை சேரும் இந்தத் துணியுடன், மேல் பகுதியில் சிறிய துணித் துண்டுகள் மட்டுமே பயன்படுத்தப்படுகின்றன. சில பெண்கள் மூக்கு, காது, கழுத்து, மற்றும் கைகளை அலங்கரிக்கும் விதமாகப் பல அணிகலன்களை அணிகிறார்கள். என்னதான் இம்மக்கள் உடைகளை எளிமையாக வைத்திருந்தாலும், அலங்காரம் மற்றும் உடல் ஓவியங்கள் மூலமாகவே தங்களை அழகுபடுத்திக்கொள்கிறார்கள்.
உடல் ஓவியங்கள் (Body Painting):
இப்பழங்குடியினரின் மிக முக்கியமான கலாச்சார அடையாளம் உடல் ஓவியம்தான் (body art). உடலில் வெள்ளைச் சுண்ணாம்பு, மஞ்சள் கனிமப் பாறை, சிவப்பு செம்மண், மற்றும் கரி போன்ற இயற்கை வளங்களைப் பயன்படுத்தி வர்ணங்கள் தயாரிக்கிறார்கள். இவை மூலம், போருக்குத் தயாரானதற்கான அடையாளம், திருமணத்திற்கான அழகு, மற்றும் சமூக அந்தஸ்து ஆகியவற்றை வெளிப்படுத்துகிறார்கள்.
ஓவியங்களின் வடிவங்கள்:
புள்ளிகள், கோடுகள், மற்றும் வட்டங்கள் போன்றவை இடுப்புப் பகுதி, மார்புப் பகுதி, முகம், மற்றும் தோள்களில் மிக அழகாக வரையப்படுகின்றன. இது அவர்களின் அடையாளம், ஆன்மீக நம்பிக்கை, மற்றும் அழகியல் உணர்வின் ஒரு பகுதியாகும்.
அலங்காரப் பொருட்கள் (Accessories & Jewelry):
தலை அலங்காரம்:
ஆண்கள் மற்றும் பெண்கள் இருவரும் தங்கள் தலைமுடியில் இறகுகள் மற்றும் விலங்குகளின் பற்கள் போன்றவற்றைச் சேர்த்து அலங்கரிக்கிறார்கள். சில சமயங்களில், தோலினால் தயாரிக்கப்பட்ட கட்டுகள் மற்றும் மணிகள் போன்றவை தலைப்பகுதியில் கட்டப்படுகின்றன. ஒரு எதிரியையோ அல்லது ஆபத்தான விலங்கையோ கொன்றதைக்குறிக்க, ஆண்கள் தங்கள் தலையில் களிமண்ணால் ஆன தலைப்பாகையை (Clay Bun) அணிகிறார்கள்.
காது மற்றும் மூக்கு:
பெரும்பாலான பெண்கள் காது குத்துதல் மற்றும் மூக்கு வளையம் அணிவது வழக்கம். இயற்கை கற்கள், எலும்புகள், மற்றும் நாணய வடிவில் செய்யப்பட்ட சிறிய மணிகள் அணிகலன்களாகப் பயன்படுகின்றன.
கழுத்தில்:
வண்ண மணி மாலைகள் மற்றும் மண்ணால் செய்யப்பட்ட வளையங்கள் அணிவது மிகப் பரவலாக உள்ளது. சிலர் விலங்குகளின் எலும்புகளால் செய்யப்பட்ட தந்த மாலைகளை அணிந்து, தங்களது குல மரபை வெளிப்படுத்துகிறார்கள்.
கைகள் மற்றும் கால்கள்:
கைகளில் உலோகத்தாலான காப்புகள் மற்றும் அழகான இறகு அலங்காரங்கள் இடப்படும். கால்களில் சிலர் கம்பி வளையங்கள் அல்லது மணிகளால் ஆன சிலம்புகளை அணிகிறார்கள். இது வழிபாட்டுச் சமயங்களில் முக்கியமாகக் கருதப்படுகிறது.
சிறப்பு அலங்காரங்கள் (Special Occasion Decorations):
திருமணம், குழந்தை பிறப்பு, அல்லது வீரர் பட்டம் பெறுதல் போன்ற சமயங்களில் அதிக அளவிலான உடல் ஓவியங்கள் மற்றும் அணிகலன்கள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. பெண்கள் அந்த நாட்களில் முக்கியமாக மார்புப் பகுதியில் வெண்மையான புள்ளிகளை வரையும் வழக்கம் உள்ளது. ஆண்கள் முகம் முழுவதும் சாம்பல் கலந்த கலையோவியம் வரைவார்கள்.
பரம்பரை வழியாக வரும் பல்வேறு விழாக்கள், இசை, நடனம் மற்றும் வயது முதிர்ச்சி விழாக்கள் (initiation ceremonies) இவர்கள் வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியாக உள்ளன. பெண் மற்றும் ஆண் இருவருக்கும் தனித்தனி முதிர்ச்சி விழாக்கள் நடக்கின்றன என்பது குறிப்பிடத்தகுந்தது.
பொருளாதாரம்
இயற்கை சார்ந்த பொருளாதாரம் (Nature-Based Economy):
காரோ மக்கள், ஒரு பாரம்பரிய வேளாண்மை மற்றும் கால்நடை வளர்ப்பு சார்ந்த சமூகமாக விளங்குகிறார்கள். இவர்களின் பொருளாதாரம் முழுமையாக இயற்கையுடன் இணைந்த வகையில் அமைகிறது. பணம் என்பது மிகக் குறைவாகவே பயன்படுத்தப்படுகிறது. பெரும்பாலான பரிமாற்றங்கள் பண்டமாற்று முறையில் (barter system) நடைபெறுகின்றன; இதில் உணவு, கால்நடை, மற்றும் கருவிகள் போன்றவை பொருளின் மதிப்பை அளவிடப் பயன்படுகின்றன.
விவசாயம் (Farming):
ஓமோ நதி ஆற்றங்கரையில் படியும் வண்டல் மண், மிகச் சிறந்த விளைநிலமாக அமைந்துள்ளது. முக்கியமாக, வாழ்வாதார விவசாயம் (subsistence farming) இங்கு செய்யப்படுகிறது. எடுத்துக்காட்டாக, சோளம் (maize) மற்றும் பருப்பு வகைகள் உணவுகளுக்காகவும், கஞ்சா மற்றும் மாவுப் பயிர்கள் வணிகத் தேவைகளுக்காகவும் பயிரிடப்படுகின்றன. விவசாயம் முழுமையாக மழை மற்றும் நதி வெள்ளத்தைச் சார்ந்துள்ளது. ஆதலால், வறட்சி ஏற்படும் ஆண்டுகளில் கடும் பாதிப்பு ஏற்படுகிறது. மேட்டுப் புல்வெளிகள், ஆற்றங்கரை நிலங்கள் பயன்படுத்தப்படுவதும் வழக்கம்.
கால்நடை வளர்ப்பு (Animal Husbandry):
காரோ மக்களுக்கு மாடுகள், ஆடுகள், மற்றும் கோழிகள் மிக முக்கியமான சொத்துகளாகும். இது உணவுக்கு (பால், இறைச்சி) பயன்படுவதோடு, திருமணத்தில் மணப்பரிசாக (bride price) வழங்கவும், சமூக மரியாதையின் அடையாளமாகவும் விளங்குகிறது.
கால்நடை வளர்ப்பின் முக்கிய அம்சங்கள்:
மாடுகள் பெரும்பாலும் திறந்தவெளிப் பண்ணைகளில் வளர்க்கப்படுகின்றன. மாடுகளின் நிறம் மற்றும் கொம்பின் அமைப்பு போன்றவை அவற்றின் மதிப்பைக் கூட்டுகின்றன. மேலும், விலங்குகளை வழிபாட்டு விழாக்களில் பலி கொடுக்கும் மரபையும் இவர்கள் வைத்துள்ளனர்.
வேட்டையாடுதல் (Hunting):
விவசாயமும் கால்நடையும் கை கொடுக்காத வறண்ட காலங்களில், வேட்டையாடுதல் உணவுத் தேவைக்கு முக்கியமாக அமைகிறது. காட்டுப் பன்றிகள், சிறிய பறவைகள், மற்றும் மீன்கள் ஆகியவை வேட்டையில் அடிக்கடி பெறப்படுகின்றன. பெரிய விலங்குகளை வேட்டையாட மொரான் வீரர்கள் குழுவாகச் செல்கிறார்கள். பாம்பு, நரி, மற்றும் சிறுத்தை போன்றவற்றை வேட்டையாடுவது வீரத்தின் அடையாளமாகக் கருதப்படுகிறது.
கைவினைப்பணி மற்றும் பண்டமாற்று வர்த்தகம் (Crafts & Barter Trade):
கைவினைப்பணிகள்:
வேட்டைக் கருவிகள், மர இருக்கைகள், மற்றும் மண் பானைகள் தயாரிப்பதில் ஆண்கள் தேர்ந்தவர்கள். தோல் பைகள், வண்ண நூல் மாலைகள், கம்பளிகள் மற்றும் உடைகளுக்கான அலங்காரங்களைப் பெண்களைத் தயாரிக்கிறார்கள்.
பண்டமாற்று வர்த்தகம்:
அருகிலுள்ள ஹமர் மற்றும் டாசனெச் போன்ற பழங்குடியினருடன் உணவுப் பொருட்கள், கைவினைப் பொருட்கள், மற்றும் மாடுகளைக் கொடுத்து உலோகங்கள், மணிகள் போன்றவற்றை வாங்கும் பரிமாற்றம் நடைபெறும்.
சுற்றுலா வருமானம் (Tourism Income—ஒரு புதிய மாற்றம்):
சமீபத்திய ஆண்டுகளில், காரோ மக்களின் தனித்துவமான உடல் ஓவியங்களும் கலாச்சாரமும் சுற்றுலாப் பயணிகளை ஈர்த்துள்ளன. அவர்கள் தங்களின் பாரம்பரிய உடைகளில், ஓவியங்களுடன் புகைப்படம் எடுத்துக்கொள்ள அனுமதிப்பதற்குச் சிறு தொகையை (பொதுவாக 5-10 எத்தியோப்பியன் பிர்) வருமானமாகப் பெறுகின்றனர். ஆனால், இது அவர்களின் முக்கியப் பொருளாதார ஆதாரம் அல்ல, ஒரு துணை வருமானம் மட்டுமே.
கல்வி கற்க முடியாத நிலையில் மக்கள்
புவியியல் தனிமை:
இம்மக்கள் மிகவும் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட இடத்தில் வாழ்கின்றனர். அருகாமையில் பள்ளிகள் இல்லாததால், குழந்தைகள் தினமும் பள்ளிக்கூடம் செல்வது சாத்தியமில்லாமல் போகிறது.
மொழி மற்றும் கலாச்சாரத் தடைகள்:
அவர்கள் பேசும் மொழிக்கு எழுத்து வடிவம் இல்லாததாலும், பள்ளிகளில் தேசிய மொழியான அம்ஹாரிக் (Amharic) பயன்படுத்தப்படுவதாலும் குழந்தைகளுக்குப் புதிய மொழி மூலமாகக் கல்வி கற்பது கடினமாகிறது. அதேசமயம், நவீனக் கல்வியால் தங்கள் பாரம்பரியம் அழிந்துபோகும் என்ற அச்சமும் சமூகத்தில் நிலவுகிறது.
வாழ்வாதாரத்தின் அழுத்தம்:
இளம் வயதிலேயே குழந்தைகள் குடும்ப வேலைகளுக்குச் செல்ல வேண்டிய நிலை உள்ளது. கால்நடை மேய்த்தல், வேட்டையாட உதவுதல், மற்றும் விவசாயப் பணிகள் போன்றவை அவர்களின் அன்றாட வாழ்க்கையின் ஒரு பகுதியாகும்.
கல்வி இல்லாததின் தாக்கங்கள்:
எத்தியோப்பியாவின் தேசிய எழுத்தறிவு விகிதம் சுமார் 51% ஆக உள்ள நிலையில், காரோ சமூகத்தில் எழுத்தறிவு பெற்றவர்களின் எண்ணிக்கை பூஜ்ஜியத்திற்கு அருகிலேயே உள்ளது. இதனால் அரசு நலத்திட்டங்கள் பற்றி அறிந்துகொள்ள முடிவதில்லை. மருத்துவம், வங்கி, மற்றும் அடையாள அட்டை போன்ற அடிப்படைத் தேவைகளும் பூர்த்தி செய்யப்படாத நிலை நீடிக்கிறது. இதனால், இவர்கள் சமூகத்தில் பிறரால் ஏமாற்றப்படும் வாய்ப்புகள் அதிகம். மேலும், பெண்கள் மற்றும் சிறுவர்கள் மீது அதிகமான அடக்குமுறையும், பின்தங்கிய நிலையில் வாழும் நிலையும் காணப்படுகிறது.
மாற்று வழிகள் மற்றும் தீர்வுகள்
தாய்மொழி வழிக் கல்வி:
முதற்கட்டக் கல்வி, அவர்களது சொந்த மொழியில் வாய்மொழியாகத் தொடங்கப்பட வேண்டும். இதில் எழுத்து, எண்ணிக்கை, மற்றும் சுகாதார அறிவு போன்றவை அடங்க வேண்டும் என்பது நியாயமான கோரிக்கை.
பயிற்சி மையங்கள்:
இளைஞர்கள் மற்றும் பெண்களுக்குக் கைவினைப் பயிற்சி, அடிப்படை எழுத்தறிவு, மற்றும் சமூக விழிப்புணர்வு வகுப்புகள் போன்றவை கிராமங்களுக்கு அருகில் ஏற்படுத்தப்படலாம்.
சஞ்சாரக் கல்வித் திட்டங்கள் (Mobile Schools):
மொபைல் வகுப்புகள் அல்லது வாரம் ஒருமுறை கல்வி முகாம்கள் நடத்தப்பட வேண்டும். இது நிலையான பள்ளிக்கூடங்கள் இன்றி வாழும் சமூகங்களுக்கு ஒரு முக்கிய மாற்று வழியாகும்.
பாரம்பரிய அறிவுடன் நவீனக் கல்வியை இணைத்தல்:
மூத்தவர்கள் சொல்லும் மரபுக் கதைகள் மற்றும் நாட்டுப்புறப் பாடல்கள் மூலமாகச் சூழலியல் அறிவுக்கும் நவீனக் கல்விக்கும் ஒரு பாலத்தை அமைக்கலாம். சில தொண்டு நிறுவனங்கள் தற்போது காரோ மக்களின் பகுதியில் வானொலி மூலமாகக் கல்வி கற்றுத்தர முயற்சிக்கின்றன. புகைப்படக் கல்வி (visual learning) மற்றும் குழுக்களாகக் கூடிப் பயிலுதல் போன்ற முறைகள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. சில இடங்களில், சுற்றுலாப் பயணிகளால் ஏற்படுத்தப்படும் நிதி ஆதாரத்தில் சிறிய வகுப்புகள் நடத்தப்பட்டதற்கான பதிவுகளும் இருக்கின்றன.
அரசுக்கும் காரோ மக்களுக்கும் இடையே உள்ள போராட்டம்
Gibe III நீர்மின் அணைத் திட்டம்:
2006–2015 காலகட்டத்தில் எத்தியோப்பிய அரசு ஓமோ ஆற்றின் மீது நிர்மாணித்த 243 மீட்டர் உயரமுள்ள இந்த மிகப்பெரிய அணை, ஆற்றின் நீரோட்டத்தையும், இயற்கையான பருவநிலை வெள்ளச் சுழற்சியையும் முற்றிலும் மாற்றியது. இதனால், காரோ மக்கள் தங்களின் விவசாயத்திற்குப் பயன்படுத்தி வந்த நிலங்கள் வறண்டு போயின; அவர்களின் வாழ்வாதாரம் முற்றிலும் பாதிக்கப்பட்டது.
நில ஆக்கிரமிப்பு விவசாயம்:
அரசு ஒப்புதல் அளித்த “குராஸ் சர்க்கரைத் திட்டம்” (Kuraz Sugar Project) போன்ற மாபெரும் திட்டங்களுக்காக, பன்னாட்டு முதலீட்டாளர்கள் மூலம் காரோ மக்களின் பாரம்பரிய நிலங்கள் கையகப்படுத்தப்பட்டன. இதனால் காரோ மக்கள் தங்கள் பூர்வீக நிலங்களை இழந்தனர், ஆனால் அதற்கான உரிய இழப்பீடும் வழங்கப்படவில்லை.
காரோ மக்களின் போராட்ட வழிகள்:
பல கிராமங்களைச் சேர்ந்த மக்கள் ஒன்றுசேர்ந்து அமைதியான முறையில் எதிர்ப்பு தெரிவித்து ஆர்ப்பாட்டங்களை நடத்தினர். சிறிய குழுக்களாக ஓமோ நதிக்கரையில் நடைபெற்றுவந்த பணிகளுக்கு ஒத்துழைக்க மறுத்தனர். இது திட்டப் பணிகள் தடைபடக் காரணமானது.
காரோ சமூகத் தலைவர்கள், சர்வைவல் இன்டர்நேஷனல் (Survival International) போன்ற சர்வதேச தன்னார்வ மற்றும் சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பு அமைப்புகளுடன் இணைந்து, அரசுக்கு முறையீடுகள் அனுப்பினர். மேலும் UNESCO, African Commission, மற்றும் Human Rights Watch ஆகிய அமைப்புகள் காரோ மக்களின் நில உரிமைகளை ஆதரித்து அறிக்கைகள் வெளியிட்டன.
காரோ மக்களின் நில உரிமை மீறல் குறித்து ஐ.நா. மற்றும் அம்னஸ்டி இன்டர்நேஷனல் போன்ற அமைப்புகள் குரல் கொடுத்தன. இது முக்கியமான சர்வதேச ஊடகங்களிலும் வெளிப்பட்டதால், காரோ மக்களின் குரல் உலகைச் சென்றடைந்தது.
நிலச் சட்டம் மற்றும் கிராமமயமாக்கல் திட்டம்:
2011ஆம் ஆண்டு, எத்தியோப்பிய அரசு “Villagization Program” எனும் திட்டத்தின் கீழ், பழங்குடியினரை ஒரே இடத்தில் குடியேற்றம் செய்யும் முயற்சியைத் தொடங்கியது. இது சிதறி வாழ்ந்த பழங்குடியினரை ஒருங்கிணைத்து சேவைகள் வழங்குவதாகக் கூறப்பட்டாலும், அவர்களின் சுதந்திரமான வாழ்வியல் முறையைக் கட்டுப்படுத்தியதாக மனித உரிமை அமைப்புகள் குற்றம் சாட்டின.
காரோ மக்களிடையே அரசுக்கு எதிராகக் கூட்டம் கூட்டியவர்கள் மீது காவல்துறை நடவடிக்கை, கைது, மற்றும் விசாரணை போன்றவையும் மேற்கொள்ளப்பட்டன. சில சமூகத் தலைவர்கள் சட்ட நடவடிக்கைக்கு உள்ளானதாகவும் அறிக்கைகள் உள்ளன.
நில உரிமைப் பதிவு இல்லாத கிராமங்கள்:
அரசு, திட்டங்களை முன்வைத்து, “அவர்கள் தங்கள் நில உரிமையைச் சட்டப்படி பதிவு செய்யவில்லை” எனக் கூறி நிலத்தைக் கையகப்படுத்தும் நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டது. ஆனால் காரோ மக்கள், தங்கள் நிலங்களைப் பாரம்பரிய உரிமை அடிப்படையில் பல தலைமுறைகளாகப் பயன்படுத்தி வந்துள்ளனர்; இது ஒரு உரிமைத் துரோகமாகவே பார்க்கப்பட்டது.
தற்போதைய நிலை மற்றும் தீர்வுக்கான பரிந்துரைகள்
தற்போது, சில பகுதிகளில் நில உரிமை மீதான வழக்குகள், சர்வதேச அழுத்தங்கள் ஆகியவற்றால் அரசு திட்டங்கள் சற்றுத் தளர்த்தப்பட்டுள்ளன. ஆனாலும், காரோ மக்களுக்கு முழுமையான நில உரிமை அதிகாரப்பூர்வமாக வழங்கப்படவில்லை. கல்வி, சுகாதாரம், மற்றும் அடிப்படை நலத்திட்டங்கள் இன்னும் மிகவும் பின்தங்கிய நிலையில்தான் உள்ளன.
தீர்வுக்கான பரிந்துரைகள்:
- பாரம்பரிய நில உரிமைச் சட்டம்: பழங்குடியினரின் நிலங்களைப் பாரம்பரிய உரிமை அடிப்படையில் சட்டப்படி பதிவு செய்ய வாய்ப்பளிக்க வேண்டும்.
- சமூக ஆலோசனையின் அடிப்படையில் திட்டங்கள்: எந்தவொரு திட்டமும் அப்பகுதி மக்களிடமிருந்து முன் அனுமதி பெறாமல் நடைமுறைக்கு வரக்கூடாது.
- நிர்வாகத்தில் பங்களிப்பு: உள்ளூர் நிர்வாக அமைப்புகளில் காரோ மக்களுக்கு உரிய பிரதிநிதித்துவம் மற்றும் அதிகாரம் வழங்கப்பட வேண்டும்.
- நில உரிமைப் பாதுகாப்பு வாரியம்: மத்திய மற்றும் மாநில அரசுகள் இணைந்து, பழங்குடியினர் உரிமைகள் பாதுகாப்பு மையங்களை அமைக்க வேண்டும்.
காரோ மக்கள், ஒரு மெல்லிய நதி போல அமைதியாக வாழ்ந்தாலும், அவர்களின் உரிமைகளைப் பாதுகாப்பதற்கான போராட்டங்களையும் அவர்கள் தொடர்ந்து வெளிப்படுத்தி வருகிறார்கள். அரசுத் திட்டங்களும், சட்டங்களும், மற்றும் சமூக நீதியும் ஒருசேரச் செயல்பட்டு, அவர்களின் வாழ்க்கையை மீட்டெடுக்க வேண்டியது அவசியம். இம்மக்களின் வாழ்வாதாரமான இயற்கை, ஆன்மாவான பாரம்பரியம், மற்றும் அடிப்படையான உரிமை ஆகிய மூன்றும் ஒருசேரப் பாதுகாக்கப்பட வேண்டும் என்பதே மறுக்க முடியாத உண்மைதானே!
– தீபா ஜெயபாலன்
