நமீபியாவில் வாழும் ஹிம்பா பழங்குடிகள் – தீபா ஜெயபாலன்

ஹிம்பா: ஓர் அறிமுகம்

அடர்ந்த பாலைவனங்கள் மற்றும் வறண்ட மலைப்பாங்கான நிலங்களால் சூழப்பட்ட நமீபியாவின் வடமேற்குப் பகுதியில் (குனேனே பிராந்தியம்) வாழும் ஓர் அரை நாடோடிப் பழங்குடியினர் தான் ஹிம்பா மக்கள். கிட்டத்தட்ட 50,000 மக்கள் தொகையைக் கொண்ட (2023 மதிப்பீடு) இவர்கள், தங்கள் பாரம்பரியத்தையும், தனித்துவமான வாழ்க்கை முறையையும் இன்று வரை கடைப்பிடிக்கின்ற இந்த பழங்குடியினர், உலகில் மிகவும் கவனிக்கப்பட வேண்டிய கலாசார சமூகமாக விளங்குகின்றனர்.

ஹிம்பா மக்களின் பூர்வீகம்

ஹிம்பா மக்கள், முதலில் ஹெரேரோ (Herero) பழங்குடி இனத்தின் ஒரு பிரிவினராக இருந்தனர். 19 ஆம் நூற்றாண்டின் மத்தியில் ஏற்பட்ட கடுமையான வறட்சி, கால்நடைத் தொற்றுகள் (குறிப்பாக ரிண்டர்பெஸ்ட் என்னும் கால்நடைக் கொள்ளைநோய்) மற்றும் நமீபியப் போர்களின் போது (குறிப்பாக 1904-1908) ஜெர்மன் காலனித்துவப் படைகளின் வன்கொடுமைகள் காரணமாக, ஒரு குழுவினர் வடக்கே அண்டை நாடான அங்கோலாவிற்குப் புலம்பெயர்ந்தனர். பின்னர் நமீபியாவிற்குத் திரும்பிய இவர்கள், தங்களின் தனித்துவமான வாழ்க்கை முறையை வடிவமைத்து, ஹெரேரோ இனக்குழுவிலிருந்து பிரிந்து “ஹிம்பா” என அழைக்கப்பட்டனர். “ஹிம்பா” என்ற பெயருக்கு ஒட்ஜிஹிம்பா மொழியில் “யாசகர்கள்” அல்லது “மற்றவர்களைச் சார்ந்து வாழ்பவர்கள்” என்று பொருள் கூறப்படுகிறது. அக்காலத்தில் அவர்கள் மற்ற ஹெரேரோ குழுக்களிடம் உதவி நாடியதால் இப்பெயர் ஏற்பட்டிருக்கலாம். இந்த மக்கள் நமீபியாவின் வடமேற்குப் பகுதியில் உள்ள குனேனே பிராந்தியத்திலும், அண்டை நாடான அங்கோலாவின் எல்லையோரப் பகுதிகளிலும் வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

மொழி மற்றும் குடும்பக் கட்டமைப்பு

இம்மக்கள், ஹெரேரோ மொழிக் குடும்பத்தைச் சார்ந்த ஒட்ஜிஹிம்பா (Otjihimba) என்ற தங்களது பாரம்பரிய மொழியைப் பேசுகின்றனர். இது பாண்டு மொழிக் குழுமத்தைச் சேர்ந்தது. ஹிம்பா மக்களின் குடும்ப அமைப்பில் ஒரு தனித்துவமான அம்சம் “இருவழி வம்சாவளி முறை” (Bilateral Descent) ஆகும். இதன்படி, ஒவ்வொரு ஹிம்பா நபருக்கும் இரண்டு குலங்கள் உண்டு:

1. ஓருசோ (Oruzo): தந்தையின் வழி வரும் பாரம்பரிய ரத்தக்குலம் (Patrilineal). இது பொதுவாக ஆன்மிகப் பொறுப்புகள் மற்றும் குலத் தலைமைத்துவத்துடன் தொடர்புடையது.
2. எண்டா (Eanda): தாயின் வழி வரும் குலம் (Matrilineal). இது பெரும்பாலும் கால்நடைகள் உள்ளிட்ட அசையும் சொத்துக்களின் வாரிசுரிமையுடன் தொடர்புடையது.

ஒரு இளம் ஹிம்பா ஆண் தனது தந்தையின் குலத்தை “ஓருசோ” என்றும், தாயின் வழி குலத்தை “எண்டா” என்றும் அழைப்பர். திருமணத்திற்கு அவர் தனது ஓருசோ மற்றும் எண்டா ஆகிய இரு குலங்களையும் சாராத பெண்களைத் தேர்வு செய்ய வேண்டும் என்பது கட்டாய விதியாகும். இதனால் நெருங்கிய ரத்த உறவில் திருமணம் செய்வது தவிர்க்கப்படுகிறது. சொத்துரிமை மற்றும் தலைமைப் பொறுப்புகள் தந்தையின் குலத்தின் வழியாக வந்தாலும், ஒரு நபரின் அன்றாட வாழ்க்கை மற்றும் பொருளாதார ஆதரவிற்குத் தாயின் குலமே பெரும்பாலும் முக்கியப் பங்காற்றுகிறது. உலகில் சுமார் 4% சமூகங்கள் மட்டுமே இந்த இருவழி வம்சாவளி முறையைப் பின்பற்றுகின்றன என்பது மானுடவியல் ஆய்வாளர்களின் கூற்று. இது இவர்களின் சமூகப் பிணைப்பை மேலும் வலுப்படுத்துகிறது.

பண்பாடும் மேய்ச்சல் வாழ்க்கையும்

ஹிம்பா பழங்குடிகள் முதன்மையாக சங்கா (Sanga) மற்றும் ஜெபு (Zebu) வகைக் கால்நடைகளையும், ஆடுகளையும் மேய்த்து வாழும் அரை நாடோடி இடையர்கள் ஆவர். சராசரியாக, ஒரு ஹிம்பா குடும்பம் 50 முதல் 150 கால்நடைகளைக் கொண்டிருக்கலாம். மாடுகள் இவர்களுக்குச் செல்வத்தின் அடையாளம் மட்டுமல்ல, அது ஓர் இறை நம்பிக்கையின் சின்னமாகவும் விளங்குகிறது. அவர்கள் கூறும் பழங்கதையின்படி, ஒரு காட்டு மரத்தில் வசித்த பசுக்களின் ஆன்மா, ஒரு துறவியின் முன் தோன்றி, “எங்களை உண்ணாதே; நாங்கள் உன்னுடன் வாழ்வதற்கே பிறந்தோம்” என்று கூறியதாகச் சொல்லப்படுகிறது. இதன் காரணமாக, மக்கள் மாடுகளுக்கு உரிமை, மதிப்பு மற்றும் ஆன்மிக நிலையை அளித்தனர். அதனால்தான் இன்றும் ஒவ்வொரு மாட்டுக்கும் பெயர் சூட்டி, குடும்ப உறுப்பினரைப் போலப் பாவிக்கின்றனர். ஒரு மாடு இறந்தால், அது ஓர் உறவினர் இறந்தது போல் துக்கத்துடன் அனுசரிக்கப்படும். ஒரு குடும்பத்தின் செழிப்பை, அவர்கள் வைத்திருக்கும் மாடுகளின் எண்ணிக்கையைக் கொண்டே தீர்மானிக்கலாம். மணப்பெண்ணுக்கான வரதட்சணையும் (lobola) கால்நடைகளாகவே வழங்கப்படுகிறது.

இவர்களின் பிரதான உணவு புளித்த மாட்டுப்பால், தயிர், மற்றும் சோளம் அல்லது தினை மாவினால் செய்யப்பட்ட கூழ் (oruhohere) ஆகும். இறைச்சியை அவ்வப்போது, குறிப்பாகச் சடங்குகள் மற்றும் விழாக்களின் போது உண்கின்றனர். மாட்டின் பாலை நேரடியாகக் கறந்து பருகுவதை விட, புளிக்க வைத்தே அதிகம் பயன்படுத்துகின்றனர்; இது பாலைப் பாதுகாக்கவும், செரிமானத்திற்கும் உதவுகிறது. சில சமயங்களில் காட்டுப் பழங்கள், கிழங்குகள் மற்றும் தேன் சேகரித்தும், அரிதாக வனவிலங்குகளை வேட்டையாடியும் உண்கின்றனர்.

இவர்கள் கட்டும் வீடுகள் மிகவும் எளிமையானவை. கூம்பு வடிவத்தில் (cone-shaped) மரக்கிளைகள், புற்கள் மற்றும் பசுஞ்சாணத்தால் பூசப்பட்ட களிமண் ஆகியவற்றைக் கொண்டு கட்டப்படுகின்றன. இந்த வீடுகள் “ஒன்சுவோ” (ondjuwo) என அழைக்கப்படுகின்றன. இவை வட்டமாக அமைந்திருப்பதால், பாலைவன வெப்பத்தைத் தடுக்க உதவுகின்றன. வீட்டின் வாசல் பொதுவாகக் கிழக்கு திசையை நோக்கியும், புனித நெருப்பு (ஒகுருவோ – okuruwo) இருக்கும் இடத்தை நோக்கியும் அமைந்திருக்கும். இந்தக் குடிசைகள் எளிதில் பிரிக்கப்பட்டு, புதிய மேய்ச்சல் நிலங்களுக்கு இடம் பெயரும்போது மீண்டும் கட்டிக்கொள்ளும் வகையில் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளன. ‘ஒன்கந்தா’ (onganda) என்பது இவர்களின் குடும்பக் குடியிருப்பு வளாகத்தைக் குறிக்கும்.

உடையணியும் விதமும் அழகு பார்வையும்:

ஹிம்பா மக்களின் உடை மற்றும் அழகான பார்வையும் அவர்களின் கலாச்சார அடையாளங்களை புடமிட்டு காட்டும். பொதுவாக பெண்கள் சிறிய வயதிலிருந்து மேலாடை அணிவதில்லை. இளம் பெண்கள் ஆட்டுத்தோலால் ஆன சிறிய பாவாடையும், திருமணமான பெண்கள் கனமான, மடிப்புகளுடன் கூடிய ஆட்டுத்தோல் பாவாடையும் அணிவர். தங்கள் உடலை ‘ஒட்ஜிசே’ (Otjize) என்ற செந்நிறக் களிம்புப் பூச்சால் பூசிக்கொள்கின்றனர். இது охраக்கல்லை (ochre) வெண்ணெய்க் கொழுப்புடன் (butterfat) கலந்து தயாரிக்கப்படுகிறது. இதன் செந்நிறம் அவர்களின் அழகை மெருகூட்டுவதோடு, சூரியனின் கடுமையான கதிர்களில் இருந்து சருமத்தைப் பாதுகாக்கவும், பூச்சி கடியிலிருந்து தற்காத்துக் கொள்ளவும், சருமத்தை ஈரப்பதமாக வைத்திருக்கவும் உதவுகிறது. மேலும், இது ஒருவகையான பாக்டீரியா எதிர்ப்பு மருந்தாகவும் செயல்படுவதாக நம்பப்படுகிறது. சில சமயங்களில் இதில் நறுமணப் புகையூட்டப்பட்ட மூலிகைகளும் (aromatic resins) சேர்க்கப்படுகின்றன. ஒட்ஜிசே பூச்சு, தூய்மையின் அடையாளமாகவும், செழுமையின் குறியீடாகவும் கருதப்படுகிறது.

ஹிம்பா பெண்களின் கூந்தல் அலங்காரம் மிகவும் நுட்பமானது மற்றும் சமூக அந்தஸ்தைக் குறிக்கும் ஒரு “குறியீட்டு மொழியாக” விளங்குகிறது. குழந்தைப் பருவத்தில், சிறுமிகள் இரண்டு ஜடைகள் அல்லது மொட்டையடித்த தலையுடன் காணப்படுவர். பருவமடைந்த பெண்கள், பல சிறிய, அடர்த்தியான ஜடைகளைப் பின்னி, அவற்றை ஒட்ஜிசே பூசி, களிமண் மற்றும் ஆட்டுத்தோலால் செய்யப்பட்ட நீட்சிகளால் (extensions) அலங்கரித்துக் கொள்கின்றனர். திருமணமான பெண்கள், ஆட்டுத்தோலால் செய்யப்பட்ட ‘எரெம்பே’ (Erembe) எனப்படும் மூன்று முகடுகளுடைய கிரீடம் போன்ற தலைப்பாகையை அணிவர். ஒவ்வொரு சிகை அலங்காரமும் அப்பெண்ணின் வயது, திருமண நிலை மற்றும் அவர் எத்தனை குழந்தைகளுக்குத் தாய் என்பதைக் குறிக்கக்கூடும். அவர்கள் கழுத்து, கை, கால்களில் தாமிரம், இரும்பு மற்றும் சங்குகளால் செய்யப்பட்ட ஆபரணங்களையும், குறிப்பாக ‘ஒகומ்பா’ (ohumba) எனப்படும் பெரிய வெள்ளை நிற சங்காலான கழுத்தணியையும் அணிகின்றனர்.

ஹிம்பா ஆண்கள் பொதுவாக இடுப்பில் ஒரு தோல் ஆடையை அணிகின்றனர். திருமணமாகாத இளைஞர்கள் தலையின் முன்புறம் ஒற்றைக் கொண்டை (ondato) வைத்திருப்பர். திருமணமான ஆண்கள் தலையை மூடும் வகையில் முண்டாசு கட்டிக்கொள்வர் அல்லது சில சமயங்களில் கொண்டையை வெட்டிவிடுவர். ஒரு ஆண் திருமணமாகும் வரை தன் பெற்றோருடனோ அல்லது மூத்த சகோதரனுடனோ வாழ வேண்டும்; தனியாக வாழ்வது மரபல்ல எனக் கருதப்படுகிறது.

இசையும் நடனமும் ஹிம்பாவின் இதயத்தின் ஒலி:

எந்த ஒரு மக்கள் குழுவின் உணர்வுகளும், அவர்கள் கூறும் சொற்களில் மட்டுமல்ல; அவர்கள் எழுப்பும் ஒலியிலும், வெளிப்படுத்தும் அசைவுகளிலும் தங்கியிருக்கும். அப்படித்தான் ஹிம்பா பழங்குடி மக்களின் இசையும் நடனமும், வார்த்தைகளால் விவரிக்க முடியாத ஆழமான உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தும் ஊடகமாகத் திகழ்கின்றன.

இவர்களின் இசை பெரும்பாலும் இசைக்கருவிகள் அற்றது; மனிதக் குரலிசையே பிரதானம். பல குரலிசை (polyphonic singing), கைதட்டல், கால்களைத் தரையில் தட்டுதல், மற்றும் சில சமயங்களில் நீர் நிரப்பப்பட்ட சுரைக்குடுவைகள் (calabashes) அல்லது எளிய முரசுகள் போன்றவற்றைத் தாளத்திற்காகப் பயன்படுத்துவர். இவர்களின் இசை, தமிழ்நாட்டின் இருளர் போன்ற சில பழங்குடி இன மக்களின் இசையோடு ஒத்துப் போவது கவனிக்கத்தக்கது. பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகள் ஒரே நேரத்தில் வெவ்வேறு ஸ்வரங்களில் பாடும்போது, மனதை ஈர்க்கும் பிரதான நடனங்கள் அரங்கேறும்

திருமண நிகழ்வில் நடனம்:

• பெண்கள் சுழலும் வட்டமாக சுழலும்போது, ஆண்கள் கால்நடை மேய்ச்சலின் வெற்றி, குலப்பெருமை மற்றும் மணமக்களின் வளமான எதிர்காலத்தை வாழ்த்திப் பாடுவார்கள். ஆணும் பெண்ணும் இணைந்து ஆடும்போது, அவர்களின் சமூகப் பிணைப்பும் சமத்துவ உணர்வும் வெளிப்படும்.
• புனித நெருப்பு (Okuruwo) வழிபாடு: கிராமத்தின் மையத்திலுள்ள புனித நெருப்பைச் சுற்றி மூத்தவர்கள் அமர்ந்து பாட, இளைஞர்களும் இளம் பெண்களும் தீயை வலம் வந்து ஆடுவார்கள். இது முன்னோர்களுக்கும், குலதெய்வமான முகுருவுக்கும் நன்றி செலுத்தும் விதமாகவும், கால்நடைகளின் பாதுகாப்பிற்காகவும் செய்யப்படும் சடங்காகும்.
• மழைக்கான வேண்டுதல் நடனம் (ஒன்சொங்கோ – Ondjongo): வறட்சிக் காலங்களில், பெண்கள் தலையில் சாம்பல் அல்லது மண் தூவி, தரையில் அமர்ந்தும், எழுந்து ஆடியும் மழை தெய்வத்தை நோக்கிப் பாடிப் பிரார்த்திப்பர். இது ஒரு சமூகக் கூட்டுப் பிரார்த்தனையாகும்.

ஒவ்வொரு குலத்திற்கும் (Oruzo மற்றும் Eanda) தனித்துவமான பாடல்களும், மெட்டுகளும், சில குறிப்பிட்ட நடன அசைவுகளும் உண்டு. இந்த இசை மற்றும் நடனங்கள், அவர்களின் வாய்மொழி வரலாற்றையும், பாரம்பரிய ஞானத்தையும், சமூக விழுமியங்களையும் தலைமுறைகளுக்குக் கடத்தும் முக்கியக் கருவிகளாகும். இன்றும் இளம் ஹிம்பா இளைஞர்கள் நகரங்களுக்குச் சென்றாலும், ஒரு பாரம்பரியப் பாடலை கேட்ட மாத்திரத்தில் அது அவர்களது குலம், பூர்வீகம் மற்றும் ஆன்மிக அடையாளத்தை நினைவுபடுத்தும் வகையில், முன்னோர்களின் சொற்கள் இசையாகவும் நடனமாகவும் உயிர்ப்புடன் வலம் வருகின்றன.

ஆன்மிக நம்பிக்கைகளும் சடங்குகளும்

ஹிம்பா மக்கள் தங்கள் முன்னோர்களையும், இயற்கையையும் மதிக்கும் ஆழமான ஆன்மிக நம்பிக்கைகளைக் கொண்டுள்ளனர். இவர்களின் பிரதான தெய்வம் முகுரு (Mukuru). முகுருவே படைப்பின் கடவுளாகவும், அனைத்து உயிர்களுக்கும் ஆதாரமாகவும் கருதப்படுகிறார். ஒரு பழங்கதையின்படி, முகுரு ஒரு ஓம்புவேரோம்பொங்கா (omumborombonga) மரத்திலிருந்து முதல் மனிதர்களையும் கால்நடைகளையும் படைத்தார். மேலும், அவரே புனித நெருப்பையும் (ஒகுருவோ – okuruwo) மக்களுக்கு வழங்கியதாக நம்பப்படுகிறது.

ஒவ்வொரு ஹிம்பா கிராமத்தின் மையத்திலும் ஒகுருவோ எனப்படும் புனித நெருப்பு தொடர்ந்து எரிந்து கொண்டிருக்கும். இந்த நெருப்பு, வாழும் மக்களுக்கும் அவர்களின் முன்னோர்களுக்கும் முகுருவுக்கும் இடையிலான புனிதப் பாலமாக விளங்குகிறது. குலத்தின் அல்லது குடும்பக் குழுவின் தலைவரே (பொதுவாக வயதில் மூத்த ஆண்) இந்த நெருப்பைப் பராமரிக்கும் பொறுப்பைக் கொண்டுள்ளார். இந்த நெருப்பு அணைந்துவிட்டால், அது முன்னோர்களுடனான தொடர்பைத் துண்டித்து, சமூகத்திற்குத் தீங்குகள் நேரிடும் என அஞ்சுகின்றனர். ஒரு கிராமம் இடம் பெயரும்போது, இந்த புனித நெருப்பிலிருந்து ஒரு தணல் புதிய இடத்திற்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டு அங்கு மீண்டும் ஏற்றப்படும். “ஹிம்பாவின் முகுரு என்ற பெயருக்கும், தமிழரின் முதல் கடவுளான முருகன் என்ற பெயருக்கும் இடையே ஒலி ஒற்றுமை இருப்பது ஒரு சுவாரஸ்யமான தற்செயல் நிகழ்வு, எனினும் இதற்கு நேரடிப் பண்பாட்டுத் தொடர்பு இருப்பதாக மானுடவியல் சான்றுகள் இல்லை.”

தினசரி, குடும்ப உறுப்பினர்கள் இந்த புனித நெருப்பைச் சுற்றி கூடி, அதன் புகையைத் தங்கள் முகத்திலும் உடலிலும் பூசிக்கொண்டு, “முன்னோர்களே, முகுருவே, எங்களுக்கு வழிகாட்டுங்கள், எங்களைக் காப்பாற்றுங்கள்” என்று பிரார்த்தனை செய்கிறார்கள். இது அவர்களின் அன்றாட வாழ்வின் முக்கியமான ஆன்மிக நடைமுறையாகும்.

ஒவ்வொரு ஹிம்பா குடும்பக் குழுவிலும் (onganda) ஒரு மூத்தவர் அல்லது கதைசொல்லி (omuhona or omuini wehi) இருப்பார். இவர் குழந்தைகளுக்குக் கதைகள் சொல்வதோடு மட்டுமல்லாமல், குல வரலாறு, பாரம்பரியச் சட்டங்கள், சடங்குகள் மற்றும் முன்னோர்களின் வழிகாட்டுதல்களை இளைய தலைமுறைக்கு வாய்மொழியாகக் கடத்துகிறார். இவர்களின் வாய்மொழி மரபு மிகவும் வலிமையானது; எழுதப்படாத சட்டங்களும் விதிகளும் இதன் மூலமே பாதுகாக்கப்படுகின்றன.

கல்வி மற்றும் நவீன உலகத் தொடர்பு: சாதனைகளும் சவால்களும்

பல நூற்றாண்டுகளாக, ஹிம்பா மக்கள் தங்கள் பாரம்பரிய அறிவின் அடிப்படையிலேயே வாழ்ந்து வந்தனர். ஆனால், 2000-களுக்குப் பிறகு, நவீன கல்வி மற்றும் வெளியுலகத் தொடர்புகள் மெல்ல மெல்ல இவர்களின் சமூகத்தில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தத் தொடங்கியுள்ளன.

சாதனைகள்:

• கல்வி வாய்ப்புகள்: சில இளம் ஹிம்பா குழந்தைகள், குறிப்பாக ஒபுவோ (Opuwo) போன்ற நகரங்களுக்கு அருகிலுள்ளவர்கள், அரசுப் பள்ளிகளில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளனர். நமீபிய அரசின் புள்ளிவிவரப்படி, ஹிம்பா குழந்தைகள் பள்ளிக்குச் செல்லும் விகிதம் மெதுவாக அதிகரித்து வருகிறது (உதாரணமாக, 2010-ல் சுமார் 15% ஆக இருந்தது, 2020-ல் 25% ஆக உயர்ந்திருக்கலாம் – இவை உத்தேச எண்கள்), இருப்பினும் இது தேசிய சராசரியை விடக் குறைவாகவே உள்ளது.
• உயர்கல்வி மற்றும் தொழில்: குறைந்த எண்ணிக்கையிலான ஹிம்பா இளைஞர்கள் விண்ட்ஹோக் (Windhoek) மற்றும் ஒபுவோ நகரங்களில் உயர்கல்வி பயின்று, ஆசிரியர்கள், சுகாதாரப் பணியாளர்கள், சமூக ஆர்வலர்கள் மற்றும் சுற்றுலா வழிகாட்டிகளாகப் பணிபுரிகின்றனர்.
• பெண்கள் முன்னேற்றம்: கல்வி பெறும் பெண்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துள்ளதால், குழந்தை திருமணங்களுக்கு எதிரான குரல்கள் ஒலிக்கத் தொடங்கியுள்ளன. ஹிம்பா சமூகத்தில் பெண்களின் சராசரி திருமண வயது மெல்ல அதிகரித்து வருவதாக சில தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனங்கள் தெரிவிக்கின்றன. சில பெண்கள் கைவினைப் பொருட்கள் தயாரித்து விற்பதன் மூலம் சுயதொழில் முனைவோராகவும் மாறியுள்ளனர். ஹிம்பா பெண்கள் தயாரிக்கும் ஆபரணங்கள் மற்றும் கைவினைப் பொருட்கள் சுற்றுலாப் பயணிகள் மத்தியில் பிரபலமடைந்து, அவர்களுக்கு ஒரு சிறிய வருமான ஆதாரத்தை அளிக்கின்றன.
• உரிமைக் குரல்: படித்த இளைஞர்கள் தங்கள் சமூகத்தின் உரிமைகளுக்காகவும், தேவைகளுக்காகவும் குரல் கொடுக்கத் தொடங்கியுள்ளனர். “என் பெற்றோர் மண்ணில் நடந்தார்கள்; நான் புத்தகத்தில் நடக்கிறேன்” போன்ற கூற்றுகள் அவர்களின் விழிப்புணர்வைக் காட்டுகின்றன.

சவால்கள்:

• பள்ளிகளின் தொலைவு மற்றும் அணுகல்: பெரும்பாலான பள்ளிகள் இவர்களின் குடியிருப்புகளிலிருந்து பல கிலோமீட்டர் தொலைவில் (சில சமயங்களில் 10-15 கி.மீ க்கும் அதிகம்) அமைந்துள்ளன. போக்குவரத்து வசதிகள் இல்லாததால், குழந்தைகள் நடந்தே செல்ல வேண்டியுள்ளது. இது பள்ளி இடைநிற்றலுக்கு ஒரு முக்கியக் காரணம். நமீபியாவில் பழங்குடியினருக்கான நடமாடும் பள்ளிகள் (Mobile Schools) சில இருந்தாலும், அவை ஹிம்பா பகுதிகளை முழுமையாக சென்றடைவதில்லை.
• மொழிப் பிரச்சினை: அரசுப் பள்ளிகளில் பெரும்பாலும் ஆங்கிலம் அல்லது பிற உள்ளூர் மொழிகளிலேயே பாடங்கள் நடத்தப்படுகின்றன. ஒட்ஜிஹிம்பா மொழியில் கற்பித்தல் இல்லாததால், குழந்தைகள் பாடங்களைப் புரிந்துகொள்வதில் சிரமப்படுகின்றனர். இது கற்றல் இடைவெளியை அதிகரித்து, அவர்களின் கலாசார அடையாள இழப்பிற்கும் வழிவகுக்கலாம் என அஞ்சப்படுகிறது.
• கலாசார இடைவெளி: பள்ளி பாடத்திட்டங்கள் பெரும்பாலும் ஹிம்பா வாழ்க்கை முறை மற்றும் கலாசாரத்தைப் பிரதிபலிப்பதில்லை. இது மாணவர்களுக்கும் அவர்களின் பாரம்பரிய சமூகத்திற்கும் இடையே ஒருவித அந்நியத்தன்மையை உருவாக்கக்கூடும்.
• அடிப்படை வசதிகள் குறைபாடு: பல ஹிம்பா மக்களுக்குப் பிறப்புச் சான்றிதழ், அடையாள அட்டை போன்றவை இல்லாததால், அரசின் நலத்திட்ட உதவிகளைப் பெறுவதில் சிக்கல் ஏற்படுகிறது. உலக வங்கியின் ஒரு அறிக்கையின்படி, நமீபியாவின் பின்தங்கிய சமூகங்களில் சுமார் 30% மக்களுக்கு முறையான ஆவணங்கள் இல்லாதது ஒரு பெரும் தடையாக உள்ளது.
• பாரம்பரிய வாழ்க்கை முறைக்கும் நவீன கல்விக்கும் இடையிலான முரண்பாடு: கால்நடை மேய்ப்பு போன்ற பாரம்பரியத் தொழில்களுக்குக் குழந்தைகளைப் பழக்கப்படுத்தும் தேவைக்கும், அவர்களைப் பள்ளிக்கு அனுப்பும் கட்டாயத்திற்கும் இடையே பெற்றோர்கள் போராடுகின்றனர்.

அரசுத் திட்டங்களும் அவற்றின் தாக்கமும்:
நமீபியா அரசு ஹிம்பா மக்களின் மேம்பாட்டிற்காகப் பல்வேறு திட்டங்களை அறிவித்துள்ளது:

• இலவசப் பள்ளிக்கல்வி: பள்ளிக்கல்வி இலவசம் என்றாலும், மேற்கூறிய சவால்களால் அதன் முழுமையான பலன் ஹிம்பா சமூகத்திற்குக் கிடைப்பதில்லை.
• சான் (San) வளர்ச்சித் திட்டம்: இது மற்ற பழங்குடி மக்களையும் உள்ளடக்கியது. ஆனால், ஹிம்பா மக்களுக்கு இதன் மூலம் கிடைக்கும் பங்கீடு குறைவாகவே இருப்பதாகக் கூறப்படுகிறது.
• நடமாடும் மருத்துவமனைகள்: இவை ஓரளவிற்குப் பயனளித்தாலும், மொழிச் சிக்கல்கள், போக்குவரத்து மற்றும் மருத்துவ சேவைகளின் தொடர்ச்சியின்மை போன்ற காரணங்களால் முழுமையான பலனைத் தருவதில்லை. குனேனே பிராந்தியத்தில், ஒரு மருத்துவரை அணுக, மக்கள் சராசரியாக 50-70 கி.மீ-க்கு மேல் பயணிக்க வேண்டியுள்ளது என சில ஆய்வுகள் கூறுகின்றன.
• விவசாய உதவித் திட்டம்: கால்நடை வளர்ப்பிற்கான சில உதவிகள் வழங்கப்பட்டாலும், நில உரிமைப் பிரச்சினைகள் மற்றும் அரசியல் தலையீடுகளால் அவர்களின் அடிப்படை வாழ்வாதார உரிமைகள் பாதிக்கப்படுகின்றன.

“எங்கள் கல்வியைக் குறித்த உங்கள் திட்டத்தை எங்களைக் கேட்காமல் எப்படிச் செய்யலாம்?” என்ற ஹிம்பா மக்களின் கேள்வி, திட்டமிடலில் அவர்களின் பங்களிப்பின் அவசியத்தை உணர்த்துகிறது. இதன் விளைவாக, சில பகுதிகளில் ஹிம்பா மொழியில் ஆரம்பக் கல்விக்கான முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டாலும், அவை முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்தப்படவில்லை. “நாங்கள் பார்வையாளர்களாக அல்ல, பங்கேற்பாளர்களாக இருக்க விரும்புகிறோம்” என்ற அவர்களின் கோரிக்கை, வளர்ச்சித் திட்டங்களில் சமூகப் பங்களிப்பின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்துகிறது. சமீபத்தில், ஹிம்பா இளைஞர்கள் மற்றும் சமூகப் பிரதிநிதிகள் “பங்கேற்பு திட்டமிடல்” (Participatory Planning) முயற்சிகளில் ஈடுபடத் தொடங்கியுள்ளது ஒரு நம்பிக்கையூட்டும் அறிகுறியாகும்.

அரசாங்கமும் ஹிம்பா மக்களும்: நில உரிமைப் போராட்டங்கள்

ஹிம்பா பழங்குடி மக்களுக்குப் பசுமை நிலம், ஆறுகள் மற்றும் காடுகள் வெறும் வாழ்வாதாரம் மட்டுமல்ல; அவை அவர்களின் ஆன்மிகம், கலாசாரம் மற்றும் முன்னோர்களுடனான உணர்வுப் பிணைப்பின் நீட்சியாகும். அவர்களுக்கு நிலம் என்பது “விற்பனைக்கான பண்டம்” அல்ல. அந்த மண்ணில் பதிந்துள்ள அவர்களின் மூதாதையரின் கால்தடங்கள் அழிக்கப்படுவதை அவர்கள் தங்கள் இனத்தின் அழிவாகவே கருதுகின்றனர்.

குனேனே ஆற்று நீர்மின் திட்டம் (Baynes Hydroelectric Power Project):
2000-களின் முற்பகுதியில், நமீபியா அரசாங்கம் அங்கோலாவுடன் இணைந்து, குனேனே ஆற்றின் மீது ஓரோகாவுவே (Orokawe) அல்லது பேய்ன்ஸ் (Baynes) மலைப்பகுதியில் ஒரு பெரிய நீர்மின் திட்டத்தை உருவாக்கத் திட்டமிட்டது. இந்தத் திட்டம் செயல்படுத்தப்பட்டால், ஹிம்பா மக்களின் பூர்வீகக் குடியிருப்புகள், மேய்ச்சல் நிலங்கள், புனித இடங்கள் மற்றும் சுமார் 200 சதுர கிலோமீட்டர் பரப்பளவுள்ள நிலம் (கிட்டத்தட்ட 49,000 ஏக்கர்) நீரில் மூழ்கும் அபாயம் ஏற்பட்டது. இது நேரடியாக 1,000-க்கும் மேற்பட்ட ஹிம்பா மக்களின் வாழ்வாதாரத்தைப் பாதிக்கும் என மதிப்பிடப்பட்டது.

இத்திட்டம் குறித்து ஹிம்பா மக்களிடம் முறையான கலந்தாலோசனையோ, அவர்களின் சம்மதமோ பெறப்படவில்லை என்று குற்றம் சாட்டப்பட்டது. மாறாக, அதிகாரிகள் நிலங்களை வளர்ச்சிப் பணிகளுக்கு ஒதுக்கத் தொடங்கினர். இதுவே ஹிம்பா மக்களின் ஒருங்கிணைந்த போராட்டத்திற்கு வித்திட்டது.

எதிர்ப்பும் போராட்டங்களும்:

2012 ஆம் ஆண்டில், ஆயிரக்கணக்கான ஹிம்பா மக்கள் தங்கள் பாரம்பரிய உடைகள் மற்றும் ஒட்ஜிசே பூச்சுடன், குனேனே பிராந்தியத் தலைநகரான ஒபுவோவிலும், பின்னர் நாட்டின் தலைநகரான விண்ட்ஹோக்கிலும் மாபெரும் பேரணிகளையும் போராட்டங்களையும் நடத்தினர். “எங்கள் தீ அணையக்கூடாது! எங்கள் ஆறு மறைக்கக்கூடாது.” (Our fire must not die! Our river must not be hidden!) என்று முழக்கமிட்டனர்.

இந்த போராட்டங்கள் ஏறத்தாழ 3 ஆண்டுகள் நீடித்தன. பல இடங்களில் போலீசாரும் பழங்குடி மக்களும் நேரடி முற்றுகையிலும் ஈடுபட்டனர். இந்த போராட்டங்களை அவ்வபோது அடக்கி.. மக்களை ஒடுக்கிய அரசாங்கம் தனது திட்டங்களை செயல்படுத்த துவங்கியதும், பல ஹிம்பா குடும்பங்கள் தங்கள் நிலங்களை இழந்தனர். மேய்ச்சல் நிலங்கள் குறைய ஆரம்பித்தன. பசுக்கள் பசியில் இறந்தன. ஆறு வற்றியது. இது அவர்கள் வாழ்வாதாரத்தின் முழுமையான அழிவுக்கு நேரிட்டது.

தனியார் நிறுவனங்கள், அந்த நிலங்களை சுற்றுலா விடுதிகளாக மாற்ற முயன்றதும், பழங்குடி மக்கள் அங்கிருந்து விரட்டப்பட்டார்கள்.

இப்போதெல்லாம் புதிய தலைமுறைகளாக உள்ள ஹிம்பா மக்களில் சிலர் கல்வி பெற்றுப் பல்கலைக்கழகங்களுக்கு செல்ல ஆரம்பித்துள்ளனர். இதன் விளைவாக அவர்கள் சட்டத்தைப் பயன்படுத்தி அரசு திட்டங்களுக்கு எதிராக வழக்குகள் தொடர ஆரம்பித்தனர். சிலர் ஐக்கிய நாடுகள் மனித உரிமை குழுவில் புகார் கொடுத்துள்ளனர்.

2015 இல் ஹிம்பா தலைவர்கள் UN Human Rights Council-க்கு அதிகாரப்பூர்வ மனுவொன்றை சமர்ப்பித்தனர். 2018 இல் ஐ.நா ஒரு விசாரணை குழுவை நமீபியாவிற்கு அனுப்பியது.

இன்று,  இம்மக்கள் ஒரு வித்தியாசமான போராட்டத்தில் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் கையில் ஆயுதமில்லை. ஆனால் அவர்கள் கையில் பாரம்பரிய உரிமை ஆவணங்களும் சான்றுகளும் மற்றும் சமூக ஊடகங்களும்  இருக்கின்றன.

அவர்கள் பாடும் பழங்குடி இசைகள் இன்று, போராட்ட குரலாக மாறியிருக்கின்றன..

வளர்ச்சி என்ற பெயரில் அழிவு வரக்கூடாது. வளர்ச்சி என்பது அனைவரையும் உள்ளடக்க வேண்டும். அது ஒரு பழங்குடியின் மூச்சையும், பசுவின் மேய்ச்சலையும், ஒரு தாயின் ஆன்மிகக் குரலையும் அழிக்கக்கூடாது. ஹிம்பா மக்கள் எதிர்கொள்ளும் சுரண்டலும், அடக்கு முறையும் வளர்ச்சி என்ற பெயரில் பாரம்பரியங்களை அழிக்கும் உலகத் துரோகத்தின் பிரதிபலிப்பாகும்.

அவர்கள் குரல்வலைகள் நசுக்க பட்டபோதும் தொண்டை குழியில் இருந்து விம்மி விம்மி வந்த குரல்,

“மண் என்பது எங்கள் உயிரின் வேர்; அது விலைமதிப்பற்றது.”

– தீபா ஜெயபாலன்

தொடரும்…